4/6/08

+ Mentes perdidas

Hoy ha venido a pedir trabajo a la empresa un chaval de aproximadamente 30 años.
Totalmente ido de la cabeza y diciendo incongruencias, ha sido motivo de cachondeo por la mayoría de compañeros de trabajo.
No sé las razones que por las cuales este chaval ha llegado a este estado (no descartaría en absoluto las drogas), pero lo que tengo claro es la triste vida que acarrea un enfermo mental y el futuro poco prometedor que le espera.
A mi me ha producido una profunda tristeza y me ha venido a la cabeza un viejo amigo que perdimos hace años por problemas mentales, esquizofrenia, doble personalidad, problemas que fueron aumentando, acelerando y agravando por el consumo de drogas arrastrándolo hasta un triste final... el suicidio.
Algo en nosotros cambió definitivamente.
Intentar convivir con alguien que no razona correctamente y se te escapa de las manos y entendimiento, crea desconcierto, preocupación y resiganción.
No somos más que nuestra mente y sin ella, estamos perdidos.
Éramos jóvenes, inconscientes, pero siempre llevaré una espina en el corazón, siempre me corroerá la conciencia de si la gente más cercana, podríamos haber hecho algo más por él a parte de internarlo en un hospital psiquiátrico, de abandonarlo en su propio mundo... porque si algo os puedo asegurar, es que al nuestro ya no pertenecía.

3 comentarios:

  1. M´ha conmogut molt aquesta història!!
    No se que dir...m´has deixat sense paraules...
    La ment és la que porta el control de les nostres vides i entenc que sense aquest control es pugui arrivar a situacions tràgiques...
    És una llàstima però no som conscients fins que passa una desgràcia..
    Podem sentir llàstima perque pensem que tenim sort de no tindre problemes mentals ara que som relativament joves...però qui diu que dintre de 15 o 20 anys no estarem amb Alzeimer o alguna malaltia degenerativa similar? Ho vaig viure en primera persona amb un familiar i és duríssim....

    ResponderEliminar
  2. Amigo simplexia,anoche estaba "zombificado", debido al efecto de unas pastillitas rosas que me tomo para poder dormir(no temas,yo no tengo ningún problema mental por ahora..lo mio es por otra razon...
    Hoy,he leido tu post y lo que te tengo que decir es que no debes atormentarte por las cosas que no hemos sido capaces de hacer,por cualquier circunstancia,en el pasado.Lo importante ahora es el presente y el futuro.
    Comportarnos con educación,respeto,amabilidad y no mirarnos en atenciones con quienes realmente nos importa,debe de ser el camino que nos guie hasta el fin de nustros dias.
    Voy a contestarte a tu post con una historia personal mia,igual de sórdida que la tuya:
    "una de las personas que yo más quiero en este mundo murió hace cuatro años en Noviembre,se trata de mi tá,una persona única.Los que la conocieron jamás le vieron un mal gesto,una mala palabra.Siempre tenía una sonrisa en sus labios,sobre todo para mí,que era su ojito derecho desde que nací.
    tengo que confesarte que la quiero más que a mi propia madre.
    Yo conocía que tenía muchos achaques y que cada vez tenía que ir con más frecuencia al hospital de la mano de "mi querida hermanita mayor",que es enfermera.
    Yo vivo a 120km de Sevilla y la situación no la podía vivir directamente.Cuando llamaba por teléfono a todos,ellos me decían que no me preocupara,que todo iba bien.
    Los días que iba a sevilla a ver a mis padres,no me pasaba por su casa nunca...y creo que eso mi tia..no me lo perdonó.
    Hasta que murió.Tenía cáncer de hígado y la ví cuatro dias antes de morir.
    En el tanatorio lloré hasta la extenuación y me llevé lo único que me dejaron de los escasos bienes que tenía( sus cenizas),las cuales enterré junto a la playa en unas dunas de arena blanca en un sitio que yo sólo conozco.Mi hermana,única heredera, vendió su pequeño y austero piso a los pocos meses".
    Amigo simplexia,hay que seguir adelante.tienes toda la vida para hacerlo.(Perdona por haberme extendido tanto,pero es que yo soy así).

    ResponderEliminar