23/9/08

+ Nos

Extraña sensación cada vez que la veo, mantenemos la distancia, cruzamos miradas sin decirnos nada, recordándonos lo que pudo ser y no fue...
No fue porque le di un no por respuesta.
Sigue igual de bonita que cuando tenía 15 años, pero ya no corretea detrás de mí, ahora corretea feliz (?) por el barrio tras su pequeño, y yo me pregunto demasiadas cosas, cosas que nunca sabré.

A la mente me vienen todas las veces que he dicho no y hago conjeturas, imagino cómo sería ahora mi vida con todos esos nos que he dejado en el camino.
Vidas que un dia se cruzaron y ahora caminan en paralelo.

Sin arrepentimiento.

2 comentarios:

  1. Noi...millor no pensar-ho...Cada elecció que fem ens recondueix la nostra vida...infinites possiblitats i convinacions de fer-nos a nosaltres mateixos...
    Poder escollir és una avantatge...si fossin els demès els que diguessin que "no" segur que no et faries aquesta pregunta...

    Per això és bó dir que "no" quan no s´està segur o no és vol fer alguna cosa....tots hi em d´apendre.

    ResponderEliminar
  2. Pues yo, curiosamente, jamás me planteo qué hubiese pasado si no hubiese dicho no (y eso que un no saliendo de mi boca es mucho más habitual que un sí). No recuerdo haber hecho jamás conjeturas sobre lo que pudo haber sido y no fue. De todas formas, según la física cuántica con sus universos paralelos y blablabla, en algún lugar del continuo espacio-tiempo debes estar casado con ella y correteando tú detrás de vuestro pequeño...

    ResponderEliminar